Wczesną historię parafii mokobodzkiej należy łączyć z odległym o dwa kilometry miejscem zwanym Budzieszynem, ponieważ tu znajdował się pierwotnie kościół parafialny dla mieszkańców Mokobod. Parafia budzieszyńska została erygowana w 1458 roku, staraniem Michała Goliginowicza, który wystawił w Budzieszynie w 1450 roku drewniany kościół pw. Najświętszej Panny Marii, obdarzył go dochodami i oddał z parafią w zarząd księdzu Mikołajowi.

W 1513 roku Chreptowicz wraz ze starostą Kobrzyńskim wybudowali w Mokobodach kościół drewniany pw. św. Jadwigi. Jednocześnie utworzona została parafia, do której należało kilkanaście okolicznych wsi.

Parafia mokobodzka w XVI wieku uboga, z 1 włóką uposażenia, stop­niowo wzbogacała się o nowe fundusze. W 1623r. Jan i Wawrzyniec Wę-żowie dali na ręce proboszcza Jakuba Świniarskiego, dziedziczne posia­danie kościołowi w Mikobodach połowę swego dziedzictwa na wsi Trebni. W1645 r. mieszczanka Zofia z Kosieradzkich Parzychortowa podarowała kościołowi stojące w pobliżu zabudowania w celu założenia szkółki i domu kapłańskiego. W 1646 roku gdy wójtem Mokobod był mieszczanin Stani­sław Sojka, burmistrzem Stanisław Rzepka, a proboszczem Jakub Świniarski, nastąpiło przyłączenie parafii budzieszyńskiej do mokobodzkiej dekretem biskupa łuckiego Andrzeja Gębickiego.

W latach późniejszych następuje pomyślny rozwój parafii, między innymi za sprawą przychylnie usposobionych urzędników i hojnych fundatorów: wojewody malborskiego Ernesta Denhoffa, Macieja Osińskiego z Osin, Adama Michała Walińskiego z dóbr Wystan i przede wszystkim możnemu rodowi Ossolińskich. Aleksander Ossoliński herbu Topór, starosta drohicki, miecznik wielki litewski ze względu na zły stan kościoła pochodzącego z 1513 roku, ufundował kościół 1766 roku kościół pod takim samym wezwaniem jak poprzedni. Był to obszerny kościół drewniany na fundamentach murowanych z pięcioma ołtarzami i chmórem muzycznym z organami. Obok kościoła usytuowano dzwonnicę z trzema dużymi dzwona­mi oraz szpital dla chorych i ubogich utrzymujących się z jałmużny.

Pomyślny rozwój parafii przerwał pożar kościoła w 1792 r. wzniecony od uderzenia pioruna. Bezpośrednio po pożarze kościoła, rozpoczął starania o budowę nowego, syn Aleksandra Ossolińskiego Jan Onufry, starosta drohicki, prezes Sądu Apelacyjnego w Księstwie Warszawskim. Onufry Ossoliński, wielki patriota, poseł na Sejm Czteroletni, który gorąco popierał uchwalenie Konstytucji 3 Maja, postanowił urzeczywistnić, królewski a potem narodowy zamiar upamiętnienia Konstytucji 3 Maja. Kiedy się okazało, że budowa kościoła Opatrzności votum za Konstytucję 3 Maja, nie ma w Warszawie szans realizacji, Ossoliński sprowadził do Mokobod w 1793 roku zwycięzcę konkursu królewskiego na kościół Opatrzności – Jakuba Kubickiego i powierzył mu budowę nowej świątyni.

Ten wybitny architekt wykorzystał projekty konkursowe i jeszcze w roku 1793 wykonał model kościoła i rozpoczął prace budowlane Nie były to jednak czasy, które sprzyjały realizacji takich zamierzeń. Drugi rozbiór Polski, Powstanie Kościuszkowskie, trzeci rozbiór i utrata niepodległości. To wszystko sprawiło, że prace budowlane ciągnęły się bardzo długo. W 1812 r. zmarł fundator kościoła Jan Onufry Ossoliński. Nadzieja na ukończenie budowy kościoła stały się nikłe. Jednakże sytuacja uległa radykalnej zmianie, po objęciu zarządu parafią przez ks. Jana Żebrowskiego w 1814r. Ten zaradny i pełen inwencji proboszcz doprowadził w krótkim czasie do częściowej finalizacji prac budowlanych.

Kościół w Mokobodach na starej fotografii (kliknij zdjęcie, aby powiększyć)

W 1818 r. na podstawie dekretu biskupa Feliksa Lewińskiego przeniesiono obraz Matki Boskiej z Budzieszyna do Mokobod. Konsekracji kościoła dokonał w roku 1837 biskup Jan Marceli Gutkowski. Prace wykończeniowe i częściowo modernizacyjne trwały w kościele jeszcze w 2 poł. XIXw. Pierwsza i druga wojna światowa nie pozostawiły większych zniszczeń poza drobnymi uszkodzeniami muru od kul karabinowych. Poważniejsze prace, które zmieniły oblicze mokobodzkiego kościoła, przeprowadzono w latach 1964-1966. Wykonano wówczas na ściankach polichromie o tematyce maryjnej, a ich autorem jest artysta malarz Tadeusz Drapiewski. W roku 1979 wymieniono drewnianą podłogę na posadzkę z marmuru. Zachowany do dnia dzisiejszego kościół reprezentuje styl klasycystyczny. Jest to budowla centralna, na planie zbliżonym do kwadratu z wpisanym krzyżem greckim oraz dwoma ryzalitami na osi, co w pełni od­powiada ideałowi regularnego i przejrzystego planu charakterystycznego dla tej epoki.

Wewnątrz wyróżnia się sposób przykrycia części centralnej dwoma kopułami, wzniesionymi jedna nad drugą; w niższej zastosowano obszerny okulus, poprzez który rozpościera się widok na podniebne kopuły wyższej. Oryginalnie została zaprojektowana również fasada, w której wgłębny portyk akardowy wraz z surowym ryzalitem nadają budowli monumentalny charakter. Zastosowanie przejrzystego planu, oryginalnego zastosowania fasady a nade wszystko wieloczaszowych kopuł, stawia budowlę mokobodzką wśród najlepszych klasycystycznych kościołów centralnych w Polsce

Wśród wyposażenia kościoła znajduje się wiele cennych obiektów, do których zalicza się: obraz Matki Bożej Budzieszyńskiej z XVII w., obraz „Chrystus Nauczający” z końca XVIII wieku, przypisywany Franciszkowi Smuglewiczowi; obraz „Hołd Pasterzy” z XIX wieku, autorstwa Piotra le Bruna; model kościoła mokobodzkiego, wykonany w 1793 roku przez Ja­kuba Kubickiego; rzeźby ewangelistów św. Jana i Łukasza, z XVIII wieku, wykonane przez Macieja Polejowskiego – jednego z najwybitniejszych rzeźbiarzy polskich doby rozwiniętego baroku.